Σταύρος Μαυροθαλασσίτης (1898 - 1986)

Ήταν το δεύτερο από τα τρία παιδιά της οικογένειας του κτηματία Νικολάου και της Αργυρώς Μαυροθαλασσίτη. Τα παιδικά του χρόνια τα έζησε στο Αϊβαλί, όπου τελείωσε το σχολαρχείο αλλά στα 1917 υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει την πόλη μαζί με τους συγγενείς του, κατόπιν εντολής των τουρκικών αρχών. Το 1921 εντάχθηκε στο ελληνικό εκστρατευτικό σώμα. Πολέμησε στη Μικρασιατική Εκστρατεία, όταν και τιμήθηκε με παράσημο ανδρείας. Μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή ήρθε στην Ελλάδα και φοίτησε στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών, ενώ εκπαιδεύτηκε στις Διαβιβάσεις και στη Σωματική Αγωγή. Η συμμετοχή του στο βενιζελικό κίνημα της 1ης Μαρτίου 1935, οδήγησε στην απόταξή του από το στράτευμα. Στα μέσα της δεκαετίας του ΄30 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του (είχε 4 παιδιά) στο συνοικισμό "Νέων Κυδωνιών", στην περιοχή Πυριτιδοποιείου, μετέπειτα Αιγάλεω. Κατά τη διάρκεια της Κατοχής ήταν υπεύθυνος συσσιτίων που διένειμε ο Ελληνικός Ερυθρός Σταυρός στην περιφέρεια Αιγάλεω-Περιστερίου, ενώ εντάχθηκε στην Εθνική Αντίσταση.

Έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση ως στέλεχος του ΕΛΑΣ με το βαθμό του ταγματάρχη πεζικού, στη 2η Μεραρχία της Ρούμελης. Τον Απρίλιο του 1946 εξορίσθηκε στην Ικαρία, στο πλαίσιο εφαρμογής των εμφυλιοπολεμικών μέτρων. Το καλοκαίρι του 1947 μεταφέρθηκε στη Σαντορίνη μαζί με τρία από τα παιδιά του και εβδομήντα ακόμη δημοκρατικούς αξιωματικούς. Το Σεπτέμβριο του ίδιου έτους εκτοπίσθηκε στη Μακρόνησο, στο Γ΄ Κέντρο Παρουσίας Αξιωματικών και στη συνέχεια στον Αη-Στράτη. Καταδικάσθηκε σε θάνατο για τη δράση του στον Εμφύλιο από έκτακτο στρατοδικείο αλλά τελικά δεν εκτελέσθηκε λόγω μιας τυχαίας συγκυρίας. Μετά την απελευθέρωσή του το 1952, ασχολήθηκε με τα κοινά, παρά το ότι είχε αφεθεί ελεύθερος με τον όρο να μην αναμειχθεί στην πολιτική.

Στις δημοτικές εκλογές της 21 Νοεμβρίου του 1954 υποστηριζόμενος από τις δυνάμεις της Αριστεράς, επικράτησε από την πρώτη Κυριακή με ποσοστό 40,8 %. Στις 7 Ιανουαρίου του 1955 ανακηρύχθηκε δήμαρχος Αιγάλεω και τέσσερις μέρες αργότερα ανέλαβε για πρώτη φορά τα καθήκοντά του. Στη θέση αυτή παρέμεινε επί σειρά ετών. Κάτω από ιδιαίτερα αντίξοες οικονομικές και πολιτικές συνθήκες αγωνίσθηκε και πέτυχε σε μεγάλο βαθμό να αναμορφώσει την πόλη.

Συνελήφθη από τη Χούντα τον Απρίλιο του 1967, παύθηκε από τη θέση του και εξορίσθηκε στη Λέρο και τη Γυάρο για 18 μήνες. Απολύθηκε μόλις συμπλήρωσε τα 70 του χρόνια και μετά τη Μεταπολίτευση επανήλθε αυτοδίκαια στο δημοτικό θώκο, αφού αρχικά διετέλεσε αντιδήμαρχος επί υπηρεσιακής δημαρχίας του Λέανδρου Ρακιντζή[5]. Πήρε μέρος στις δημοτικές εκλογές του 1975 και επανεκλέχθηκε πανηγυρικά με ποσοστό 68,9% προκειμένου να ολοκληρώσει το έργο του.

Συνολικά διετέλεσε δήμαρχος Αιγάλεω επί 15 χρόνια (από το Φεβρουάριο του 1955-21 Απριλίου 1967 και από 1976-1978)

Απλός, προσηνής, ανιδιοτελής, δε δίστασε ποτέ να λάβει ανά χείρας τη δημοτική σκαπάνη, προκειμένου να αποτελεί το καλό παράδειγμα συνέπειας και ήθους και για το λόγο αυτό έχαιρε καθολικής εκτίμησης.

Απεβίωσε το 1986 σε ηλικία 88 ετών και δυο μόλις χρόνια μετά το θάνατό του (1988) το όνομά του δόθηκε στο δημοτικό στάδιο της περιοχής ως ένδειξη αναγνώρισης της συνολικής του προσφοράς.

Μια εξαιρετική προσωπογραφία του, έργο του ζωγράφου Χ. Λαλέ που τοποθετήθηκε το 2004, κοσμεί την είσοδο του πνευματικού κέντρου ("Γιάννης Ρίτσος") του δήμου Αιγάλεω.

Η κόρη του, Κλειώ Μαυροθαλασσίτου εκλέχθηκε επί σειρά ετών δημοτική σύμβουλος στην πόλη.