Οι πληγές του Αιγάλεω...

Το Αιγάλεω του 1950 ήταν μια πόλη περίπου 40.000 κατοίκων που καθένας τους, είτε πρόκειτο για εργάτη, νοικοκυρά, έμπορο η και επιστήμονα (από τους λίγους που διέθετε) αγωνιζόταν με πείσμα και υπομονή για την εξασφάλιση του «επιούσιου».
Οι συνθήκες που επικρατούσαν ήταν βλέπετε, από κάθε άποψη, «τριτοκοσμικές». Κι αυτό διότι, στην άμεση προτεραιότητα της «ανάπηρης» Δημοκρατίας μας (όπως πολύ επιτυχημένα την έχει χαρακτηρίσει ο ιστορικός Σπύρος Λιναρδάτος στο πόνημά του «Πολιτική & Πολιτικοί») εκείνα τα πρώτα μετεμφυλιακά χρόνια δεν περιλαμβανόταν, προφανώς, το «Αριστερό» Αιγάλεω (με δημάρχους σαν τον Απόστολο Στίγκα ή το Σταύρο Μαυροθαλασσίτη), αλλά άλλες «εθνικόφρονες» περιοχές.
Έτσι, η βιομηχανική ανάπτυξη αφέθηκε εντέχνως (και με το δέλεαρ του μεροκάματου) να «αγκαλιάσει» με τις ρυπογόνες μονάδες της πρωτίστως τη Δυτική Αττική (με ένα από τα βασικότερα «θύματά» της την πόλη μας), την ίδια στιγμή που σε άλλες συνοικίες δινόταν ιδιαίτερη έμφαση στην ανάπλαση ή την εξ’ αρχής δημιουργία «κηπουπόλεων», όπως π.χ. στου Παπάγου, στη Φιλοθέη και αλλού.

Σημαντικές υποδομές δεν υπήρχαν λοιπόν, ούτε καν ολοκληρωμένο αποχετευτικό σύστημα, ενώ ο νερουλάς ήταν ακόμη τότε μια από τις πλέον χαρακτηριστικές φιγούρες που κυριαρχούσαν στους λασπώδεις (χωρίς πεζοδρόμια ...) χωματόδρομους της κάθε γειτονιάς.
Όπως διαβάζουμε στο εξαιρετικό βιβλίο του ιατρού κ. Νίκου Μιχιώτη «1936-1995: 60 Χρόνια Τοπική Αυτοδιοίκηση στο Αιγάλεω»:

«...ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΙΓΑΛΕΩ. ΝΕΡΟ: Ήταν ένα είδος σε πλήρη ανεπάρκεια. Μια λαϊκή παροιμία λεει: “Η καθαριότητα είναι μισή αρχοντιά”, οι κάτοικοι του Αιγάλεω είχαν και αρχοντιά και καθαριότητα, αλλά τους έλειπε ένα βασικό στοιχείο, το ΝΕΡΟ. Μπορούμε να πούμε πως η κύρια φροντίδα κάθε νοικοκυριού ήταν η αντιμετώπιση του προβλήματος ΝΕΡΟ. Αυτό γινόταν ή με το άνοιγμα πηγαδιών ή με την προμήθειά του από τους υπαίθριους νερουλάδες που διαλαλούσαν την πραμάτεια τους ...Η τραγική αυτή κατάσταση συνεχίσθηκε μέχρι το 1955-61... Αποχέτευση δεν υπήρχε. Κάθε 2 οικόπεδα είχαν κοινό βόθρο και αυτό συνεχίσθηκε μέχρι το 1982 (!)...». Κι ακόμη: «...Μέχρι το 1955 το 99% των δρόμων του Αιγάλεω βρισκόταν σε οικτρή κατάσταση, χωματόδρομοι χωρίς κράσπεδα, σκόνη το καλοκαίρι και λάσπη το χειμώνα...» Όσο για τον ηλεκτροφωτισμό, γράφει ο Νίκος Μιχιώτης: «...Η κατάσταση του δημοτικού φωτισμού ήταν εξίσου τραγική, λίγα κεντρικά μόνο σημεία είχαν φωτιστικές λάμπες. Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση συνεχίσθηκε έως το 1955...»